آگاه: شاید تاکنون اسم قنات را شنیده باشید و با کارکرد آنها آشنا باشید و حتی بدانید که ایرانی‌ها اولین سازندگان قنات در جهان هستند که با حفر قنات و استفاده از آب‌های زیرزمینی، آب موردنیاز مصرفی خود را تامین می‌کردند؛ اما آیا تابه‌حال نام قُمِش به گوشتان خورده است؟ و می‌دانید قمش چیست؟
دزفول شهر آجری ایران، با بافت و معماری اصیل خود که به «موزه آجری ایران» معروف است. این شهر، یکی از شهرهای جنوبی است که در سرزمین مقاومت یعنی استان خوزستان قرار داد. اگر به این شهر سفر کنید، از انتخابتان پشیمان نمی‌شوید و با دیدن جاذبه‌های متعدد مثل آسیاب‌های آبی و آبشار شوی، خاطرات خوبی را از دزفول با خود خواهید برد.یکی دیگر از جاهای دیدنی خوزستان در دزفول که برای بازدید از آن باید به درون زمین سفر کنید، قنات تاریخی مومنان است که به آن قمش چوقابافان نیز گفته می‌شود. نام و نشان این محل را می‌توانید در یکی از محله‌های دزفول، به نام شیدانه امام رضا(ع) می‌توانید جستجو کنید.
در گویش مردمان دزفول، به قنات و کاریز که تونل‌های آبرسانی زیرزمینی هستند قمش می‌گویند. در نزدیکی این قمش نیز مسجدی قرار دارد که در دوران جنگ تحمیلی نیز مورد اصابت موشک قرار داشته و عده‌ای شهید شدند. متولی این مسجد فردی به نام صادق‌قلی چوقابافان نام داشته است که اکنون نام وی روی، این قنات گذاشته شده است. روایت دیگر این است که وجه تسمیه این اثر به‌دلیل وجود کارگاه‌های بافت چوقاست که در اطراف آن وجود داشته است. در حال حاضر این قنات به نام‌های قمش چوقابافان یا عبابافان، سربطاق چوقابافان و قنات مومنان شناخته می‌شود.وقتی به محله شیادانه برسید و سراغ قمش مومنان را بگیرید، به در چوبی خواهید رسید که بالای آن نوشته شده است: قمش تاریخی مومنان (سربطاق چوقابفون)/متولی: سعید قلیانبرای دیدن قمش باید از این در ورودی آن که به آن «سَربِطاق» می‌گویند عبور کنید. در گویش محلی دزفول به مسیر دسترسی به آب، سربطاق گفته می‌شود که ورودی آنها هم سطح زمین است و سپس به‌صورت اریب و ۴۵درجه به عمق، با پله‌ها به عمق زمین و آب قنات می‌رود. بعد از اینکه از سربطاق گذشتید و ۷۴پله را طی کردید، به قمش چوقابافان می‌رسید، فضایی خیره‌کننده را می‌بینید که در میان رنگین‌کمانی از رنگ‌ها خودنمایی می‌کند و هوایی خنک و مطبوع به مشامتان می‌رسد.در جای‌جای قمش مجسمه‌های مردان و زنانی کوزه و مشک به‌دست می‌بینید که اگر اهل دزفول و از قدیمی‌های آنجا باشید، خاطرات گذشته برایتان زنده می‌شود و شاید به یاد روزی بیفتید که در گرمای سوزان جنوب، از کوچه پس‌کوچه‌های دزفول عبور می‌کردید یا در سایه و خنکای کت‌ها، در جوار رود دز می‌نشستید و مردی مشک به دست، کاسه آبی خنک به شما تعارف می‌کرد و عطش وجودتان را با آب گوارای قمش‌ها سیراب می‌کردید. در گوشه کنار چوقابافان نیز اشیای قدیمی مثل کاسه‌ها، بشقاب‌ها، چراغ و کوزه دیده می‌شود که اهالی این شهر با جان و دل به این قنات هدیه داده‌اند تا سهمی هرچند اندک در حفظ میراث آبا و اجدادشان داشته باشند.
حتما تا الان برایتان این سوال پیش آمده است که این قمش، در چه عمقی از زمین قرار دارد و طول آن چقدر است؟ قنات تاریخی مومنان یکی از رشته قنات‌های اصلی این منطقه است و بیش از ۵۰متر از سطح زمین عمق دارد و طول آن به‌همراه سایر قمش‌ها تا رودخانه ۸,۱۰۰متر است که تاکنون ۳۰۰متر از آن خاک‌برداری شده است و در معرض بازدید گردشگران قرار دارد. این قنات در گذشته آب موردنیاز آشامیدنی و ۱,۲۰۰هکتار از زمین‌های کشاورزی منطقه را از ۴۰۰سال پیش تامین می‌کرده است.
در شهر دزفول به‌غیر از قمش چوقابافان، نزدیک به ۱۴قنات دیگر نیز وجود دارد که با توسعه شهری و شبکه آب‌رسانی از رونق افتادند. این قنات‌ها نهایت تا دهه‌های ۵۰ و ۶۰ نیز به حیات خود ادامه دادند. قمش مومنان نیز این سرنوشت را داشته است. در طول جنگ تحمیلی، مسجدی که در کنار قمش است مورد اصابت موشک قرار می‌گیرد و عده زیادی به شهادت می‌رسند که در عملیات خاک‌برداری و خارج کردن پیکر شهدا از زیرآوار، خاک‌ها به درون این قمش ریخته می‌شود و بدین ترتیب، قمش مومنان پس از آن واقعه برای سال‌ها زیر خاک پنهان می‌شود. یکی از اهالی محله شیدانه به نام آقای سعید قُلیان بود که کمر همت بست و به‌خاطر علاقه‌ای که به حفظ آثار تاریخی شهرش داشت، این قنات را به‌همراه تعدادی دیگر که فراموشی سپرده شده بدوند، با هزینه شخصی بازسازی کرد و از سال۱۳۹۶ در معرض بازدید قرار گرفت.در استان خوزستان به‌دلیل داشتن آب‌های سطحی مثل رودخانه دز، امکان حفر قنات برای انتقال آب رودخانه به شهر و استفاده از آن وجود دارد. گذشتگان از این فرصت استفاده کردند و با حفر کانال‌های زیرزمینی که در واقع قنات‌های رودخانه‌ای بودند، آب موردنیاز را بهره‌برداری می‌کردند که نشان از هوش و مهندسی دقیق مردمان آن روزگار است. اختلاف سطح ۱۳ تا ۱۶متری شهر با رودخانه، مردم این دیار را به این فکر واداشت تا باتوجه‌به فصلی بودن آب رودخانه که در فصل زمستان پایین و در فصل تابستان بالا می‌آید، در محاسبه‌ای دقیق و هوشمندانه، دُردونه قمش را طوری ایجاد کنند که بیشترین فشار مناسب برای طی کردن ۳۰ یا ۴۰کیلومتر مسافت زیرزمینی را داشته باشد. در دزفول به این قنات‌ها و تونل‌های آب‌رسان زیرزمینی «قمش» و در شوشتر به آن «سُفته» می‌گویند که گفته می‌شود قدمت آنها به دوره‌های تاریخی چون ساسانیان می‌رسد. قمش حجیون، قمش سرکنده، قمش آقامیر، سربه‌طاق آمهدی و سر به طاق قل ننه ازجمله قمش‌های شهر دزفول است.این قمش‌ها اگرچه همان قنات هستند و مانند لوله‌کشی کار انتقال آب را انجام می‌دهند، در واقع با هم تفاوت دارند و فرقشان این است که قنات آب‌های زیرزمینی را جمع می‌کند اما قمش از آب‌های سطحی مثل رودها و رودخانه‌ها بهره‌برداری می‌کند اما نقش قمش‌ها در اینجا تمام نمی‌شود؛ چراکه در طول هشت سال جنگ تحمیلی نیز مأمن و پناهگاهی برای مردمان بی‌گناه بودند که برای در امان ماندن از موشک‌های رژیم بعث عراق به آنجا پناه می‌بردند.