آگاه: متخصصان دانشگاه نورت ایسترن در بوستون معتقدند ۴۹ سالگی سنی است که در آن فعالیت بدنی ما کاهش می‌یابد، اما چرا؟
آنها می‌گویند این تغییر به دلیل دگرگونی‌هایی در بخش‌های کلیدی مغز که به ما در کنترل تکانه عصبی کمک می‌کنند، رخ می‌دهد. «تیموتی موریس»، استادیار فیزیوتراپی، حرکت انسان و علوم توان‌بخشی و یکی از نویسندگان این مقاله می‌گوید: ما دریافتیم که مغز می‌تواند تا حدی تفاوت در رفتارهای مربوط به فعالیت بدنی افراد را پیش‌بینی کند.
موریس و دستیارانش برای رسیدن به این نتایج، داده‌هایی را که مرکز پیری و علوم اعصاب کمبریج پیشتر جمع‌آوری کرده بود، تحلیل کردند. آنها روی مطالعه‌ای متمرکز شدند که شرکت‌کنندگان بزرگسال بین سنین ۱۸ تا ۸۱ سال را شامل می‌شد. این مطالعه شامل داده‌های خوداظهاری مربوط به ورزش و اسکن‌های ام‌آرآی از مغز شرکت‌کنندگان بود و از یک تکنیک آماری برای رسیدن به سن کاهش فعالیت بدنی استفاده کرد.
نظریه آنها این است که پیری به تغییراتی در شبکه برجسته‌ساز (salience network) منجر می‌شود. این شبکه از ساختارهایی در مغز تشکیل شده است که به ما کمک می‌کنند خود را با محیط‌های مشخصی تطبیق دهیم و این تغییرات، موجب دگرگونی در فعالیت بدنی می‌شوند.
شبکه برجسته‌ساز مغز مسئول شناسایی اطلاعات مهم و رده‌بندی ایده‌هایی است که از «شبکه حالت پیش‌فرض» (default mode network) ظهور می‌کنند و از این طریق به بروز خلاقیت در فرد نیز یاری می‌رسانند. این مقاله اخیرا در مجله تخصصی «پیری‌شناسی» (Journal of Gerontology) منتشر شده است.