آگاه: شادی حاصل از این پیروزی، تنها یک احساس زودگذر نبود بلکه تجلیلی بود از روحیه مقاومت و پشتکار ملتی که در سخت‌ترین شرایط نیز توانایی درخشش دارد. وقتی غلامرضا فرخی خاک میهن را بوسید، وقتی سعید اسماعیلی پرچم ایران را بر دوش کشید و وقتی امین میرزازاده با چشمانی اشک‌آلود بر سکوی قهرمانی ایستاد، در واقع تمام ملت ایران بر سکوی قهرمانی ایستاده بودند.
این شادی جمعی، نقش بی‌بدیلی در شکل‌دهی به اتحاد ملی ایفا کرد. در روزهای پس از قهرمانی، شاهد بودیم که چگونه مرزهای قومیت، جنسیت، سن و طبقه اجتماعی در هم ریخت و همه ایرانیان تحت پرچم سه‌رنگی متحد شدند که توسط پهلوانان کشتی به اهتزاز درآمده بود. این اتحاد، نمادی از ظرفیت بی‌نظیر جامعه ایرانی برای همبستگی در لحظات تاریخی بود.
حس خوش پیروزی ملی، تاثیری فراتر از عواطف فردی دارد. این احساس مشترک، سرمایه اجتماعی را تقویت می‌کند و اعتماد بین مردم و نهادهای اجتماعی را افزایش می‌دهد. هنگامی که مردم در شادی‌های جمعی سهیم می‌شوند، احساس تعلق اجتماعی آنان تقویت شده و انگیزه بیشتری برای مشارکت در امور جامعه پیدا می‌کنند.
شادی ناشی از موفقیت‌های ملی، عاملی قدرتمند در کاهش تنش‌های اجتماعی است. در فضای شادی جمعی، اختلافات و تعارضات موقتا به حاشیه رانده می‌شوند و جای خود را به همدلی و تفاهم متقابل می‌دهند. این فرآیند، فرصتی برای ترمیم شکاف‌های اجتماعی و تقویت انسجام ملی فراهم می‌آورد.
نکته عمیق‌تر این که شادی ملی، هویت جمعی را تقویت می‌کند. هنگامی که مردم در موفقیت هموطنان خود شریک می‌شوند، احساس غرور جمعی در آنان شکل می‌گیرد که این خود پایه‌ای استوار برای توسعه ملی به شمار می‌رود. این احساس مشترک، سنگ بنای سرمایه اجتماعی است که بدون آن، تحقق اهداف بزرگ ملی ناممکن می‌نماید.
قهرمانی کشتی ایران به ما آموخت که شادی می‌تواند به عاملی برای تحول اجتماعی تبدیل شود. این رویداد نشان داد که چگونه یک موفقیت ورزشی می‌تواند بهانه‌ای برای تمرین دموکراسی عاطفی شود، جایی که همه شهروندان حق ابراز احساسات و مشارکت در شادی جمعی را دارند.
جامعه‌ای که شادی‌هایش را جشن می‌گیرد، جامعه‌ای زنده و پویا است. این شادی‌ها مانند اکسیژنی هستند که کالبد اجتماعی را سرزنده نگه می‌دارند. همان‌گونه که بدن انسان به اکسیژن نیاز دارد، جامعه نیز به شادی و نشاط نیازمند است تا بتواند به حیات سالم خود ادامه دهد.
در پایان باید تاکید کرد که شادی ملی نه‌تنها یک آرزو، بلکه یک ضرورت است. ما به عنوان یک ملت، سزاوار آن هستیم که در کنار تحمل سختی‌ها، لحظات شاد و پیروزی‌های‌مان را نیز با هم جشن بگیریم. این شادی‌های جمعی، سرمایه‌ای گران‌بها برای ساختن آینده‌ای بهتر هستند. بگذاریم شادی چون رودی همیشه‌جاری در بستر جامعه جاری باشد و اتحاد ملی را تقویت کند.