آگاه: در همین راستا گروهی از محققان ایرانی در داخل و خارج از کشور از جمله مهدی مهرعلی، سید وحید نیک‌نژاد، فریناز ریاحی، رضا حیدری، نسیم گل‌افشان، علیرضا دولتشاهی پیروز، نگار آذرپیرا به همراه همتایان خارجی خود یک پلی ساکارید (نوعی کربوهیدرات) الاستیک، انعطاف‌پذیر و زیست فعال ابداع کردند.
این پلی ساکارید مخصوصا برای تولید یک هیدروژل قابل اتصال متقابل عکس جدید متاکریله شد تا ماده حاصل یعنی پانتوان متاکریلات یا به زبان ساده PAMAساخته شود. محققان نخستین بار از آن به عنوان یک هیدروژل مهندسی بافت برای درمان از بین رفتن حجم عضلات(VML) در موش‌ها استفاده کردند. هیدروژل اتصال متقابل PAMA انعطاپذیری بسیار بالا با نرخ درمان حدود ۱۰۰ درصد داشت و از سوی دیگر سختی ماهیچه‌های طبیعی را تقلید می‌کرد.
محققان پس از افزودن ژلاتین تیوله شده گروه‌های آکریلات در PAMA، توانستند سلول‌های پیش‌ساز عضلانی را به لوله‌های ذوب شده و هم‌تراز هدایت کنند که این فرایند یادآور سلول‌های ماهیچه‌ای بالغ است. تیول‌ها به‌عنوان ترکیبات بودار برای کمک به تشخیص گاز طبیعی (که در حالت خالص بی‌بو هستند) به‌کار گرفته می‌شوند تا منجر به خفگی نشود.
هیدروژل‌های به کار رفته در این تحقیق افزایش ۲برابری تشکیل عضله و کاهش ۵۰ درصدی تشکیل بافت فیبری در مقایسه با گروه‌ موش‌های درمان نشده نشان دادند. در داخل بدن سنجش التهاب و سمیت نیز منجر به نتایج مثبتی شد که زیست سازگاری این سیستم زیستی جدید را تایید کرد. به طور کلی، نتایج پژوهش نشان داد پلی ساکاریدهای قابل برنامه ریزی مشتق شده از باکتری‌ها را می‌توان برای پیشرفت بیشتر در زمینه مهندسی بافت استفاده کرد. همچنین می‌توان در آینده نزدیک از این ماده در درمان VML استفاده کرد.