آگاه: این فیلم به بررسی موضوعاتی چون نابرابری اجتماعی، رقابت برای بقا و ماهیت انسانیت می‌پردازد که قابل تأمل هستند. گالدر گازتلو-اوروتیا، کارگردان فیلم، توانسته است فضایی تاریک و وهم‌آلود را به خوبی به تصویر بکشد. داستان «پلتفرم ۲» در همان فضای دیستوپیایی قسمت اول ادامه می‌یابد. این بار، ما با شخصیت‌های جدیدی مواجه هستیم که در یک ساختار اجتماعی مشابه با چالش‌های جدیدی روبه‌رو می‌شوند. فیلم به بررسی روابط انسانی، انتخاب‌های اخلاقی و پیامدهای آنها می‌پردازد. اگرچه ایده‌های محوری داستان جذاب به نظر می‌رسند اما بسیاری از منتقدان بر این باورند که داستان به تکرار ایده‌های قسمت اول پرداخته و نوآوری چندانی ندارد. گالدر گازتلو-اوروتیا در کارگردانی این اثر همچنان توانسته است فضایی تاریک و دلهره‌آور ایجاد کند. فیلم‌برداری و طراحی صحنه به‌خوبی حس ناامیدی و ترس را منتقل می‌کند. صحنه‌های اکشن و تنش‌زا به‌درستی اجرا شده‌اند اما گاهی اوقات ممکن است تکراری به نظر برسند. استفاده از نورپردازی تاریک و سایه‌ها به ایجاد جو مناسب کمک کرده است ولی در برخی موارد احساس می‌شود که این تکنیک‌ها بیش از حد مورد استفاده قرار گرفته‌اند. موسیقی متن فیلم تاثیرگذار و مناسب با فضاست. استفاده از صداهای محیطی و موسیقی تنش‌زا به‌شدت بر احساسات مخاطب تاثیر می‌گذارد و حس اضطراب را افزایش می‌دهد اما در برخی مواقع، موسیقی ممکن است حواس مخاطب را پرت کند و از تمرکز بر داستان جلوگیری کند. با این حال، بسیاری از منتقدان بر این باورند که «پلتفرم ۲» به اندازه کافی نوآورانه نیست و ایده‌های قسمت اول را به صورت تکراری به کار می‌برد. شخصیت‌های فیلم به اندازه شخصیت‌های قسمت اول جذاب و پیچیده نیستند و بیشتر کلیشه‌ای به نظر می‌رسند. همچنین پایان‌بندی فیلم ناامیدکننده و غیرقابل پیش‌بینی است و بسیاری از پرسش‌های مخاطب بی‌پاسخ می‌ماند. برخی مخاطبان نیز معتقدند که کیفیت بصری فیلم نسبت به قسمت اول کاهش یافته است.  قسمت اول «پلتفرم» نقدی بر نظام طبقاتی سرمایه‌داری بود و به صورت ضمنی اشاره می‌کرد که مردم جز با زور و خشونت نمی‌توانند به سهم خود راضی شوند. در حالی که قسمت دوم بیشتر در نقد سوسیالیسم، به‌ویژه از نوع مارکسیستی و کمونیستی آن است و نشان می‌دهد که خشونت نیز می‌تواند باعث پس زدن قوانین عدالت‌محور ازسوی مردم شود. در حالی که بازیگران سعی دارند تا احساسات و تنش‌های درونی شخصیت‌های خود را به تصویر بکشند، اما بسیاری از آنها به کلیشه‌های رایج در فیلم‌های ژانر ترسناک و علمی - تخیلی نزدیک می‌شوند. این امر باعث می‌شود که ارتباط مخاطب با شخصیت‌ها کمتر شود و از عمق داستان کاسته شود. بازیگران نقش اصلی در قسمت دوم، بازی ضعیف‌تری را ارائه دادند. داستان قسمت دوم به اندازه قسمت اول خلاقانه، تازه، متفاوت، عمیق، روانشناسانه و جامعه‌شناسانه نیست. همچنین به دلیل محدودیت فضایی و کلیشه‌بودن شخصیت‌ها، ارتباط برقرار کردن با داستان دشوار است. در مجموع، «پلتفرم ۲» یک تجربه سینمایی قابل قبول نیست و نمی‌تواند به موفقیت قسمت اول دست یابد. این فیلم برای طرفداران ژانر علمی -تخیلی و ترسناک می‌تواند جذاب باشد، اما برای مخاطبان عمومی ممکن است تکراری و خسته‌کننده به نظر برسد. نظرات درباره این فیلم بسیار متفاوت است؛ برخی منتقدان آن را یک دنباله ضعیف می‌دانند و برخی دیگر آن را یک فیلم قابل قبول ارزیابی می‌کنند. بسیاری  نقدها «پلتفرم ۲» را با قسمت اول مقایسه کرده و آن را ضعیف‌تر می‌دانند.