آگاه: با عنایت به آیات قرآنی که در شأن حضرت فاطمه (س) نازل شده و روایات بسیاری که درباره آن حضرت رسیده است، فاطمه(س) نمونه برجسته صفاتی چون تائبه، مؤمنه، صالحه، خاشعه، قائمه، سائحه، مسلمه، متصدقه، صادقه، مخلصه، صابره، عقل، درایت، حزم، حیا، ایثار، احسان، رحمت، حسن انتخاب، مشتاق خدا و خادم پیامبر است این صفات، همان ویژگی‌هایی است که قرآن برای زنان پاک و مقدس اثبات کرد و این همانندی در صفات به معنای تجلی خوبی آن زنان در فاطمه زهرا(س) به نحو اتم و اکمل است.
لازم است بیش از قبل حضرت صدیقه طاهره(س) به‌عنوان الگوی جامع برای مردم ایران و زنان آزاده جهان معرفی شود. الگو بودن حضرت فاطمه از این حقیقت سرچشمه می‌گیرد که رفتار فاطمه(س) انعکاس معرفت قرآنی آن بانو است؛ چنانکه درباره پیامبر(ع) گفته است «کان خلقه القرآن» رفتار و اخلاق و سیره رسول خدا قرآن بود و از طرفی پیامبر اعظم(ص) درباره بانوی دو عالم فرموده: «فاطمه بضعه منی» فاطمه پاره تن من است؛ پس این سخن خود معرف وجود حضرت صدیقه و جایگاه ایشان است.
حجت‌الاسلام علوی تهرانی در سخنانی در خصوص جایگاه حضرت زهرا(س) می‌گوید: بر اساس آیه تطهیر، اراده تکوینی حضرت حق از ازل بر این بوده که اهل‌بیت از رجس و هرگونه آلودگی مبرا باشند و چون تکوینا پاک هستند به این مقام رسیده‌اند. بین شیعه و عامه این اتفاق نظر وجود دارد که مصداق آیه تطهیر تنها پنج تن آل‌عبا هستند. پس حضرت زهرا قطعا از مصادیق آیه تطهیر است. حجت‌الاسلام شیخ حسین انصاریان نیز درباره عظمت وجود نورانی بانوی دوعالم می‌گوید: ۴۰روز قبل از اینکه نور ملکوتی حضرت زهرا به وجود پیامبر اعظم منتقل شود، خداوند دستور داد پیامبر عظیم‌الشان ۴۰روز روزه بگیرند، ایشان که گرد و غباری در دلش نبود اما چون در عالم دنیا بود پروردگار می‌خواست امواج دنیا از درون حضرت پاک شود. معلوم می‌شود که روزه بسیار مهم است و انسان را در عالم معنا به خدا وصل می‌کند.
هنگامی که زمان ولادت حضرت فاطمه رسید هیچ‌کدام از زنان مدینه برای یاری رساندن نزد حضرت خدیجه نیامدند اما خداوند پرده غیب را کنار زد و حضرت مریم، حضرت آسیه، مادر موسی را مأمور کرد تا به حضرت خدیجه کمک کنند. زمانی که حضرت فاطمه به دنیا آمد، پیامبر اکرم به فرمان پروردگار نام ایشان را فاطمه نهاد؛ اسمی که با همه وجود حضرت هماهنگ بود. کلید بهشت در دستان حضرت زهراست. کلمه «فاطمه» به معنای این است که این مولود تا ابد از هر شر و زیانی دور است و هر چیزی که به‌سمت این مولود می‌آید خیر است، همچنین دیگر معمای این نام آن است که روز قیامت حضرت می‌ایستد و محبان و شیعیان خویش را شفاعت می‌کند. آیت‌الله مدرسی درخصوص وضعیت خانه پیامبر در هنگام میلاد بانوی دو عالم می‌گوید: در بیستمین روز از ماه جمادی‌الثانی، حضرت خدیجه(س) به‌دنبال زنان قریش قاصدی فرستاد تا وی را به هنگام وضع حملش یاری رسانند. اما آنان سرزنش کنان خواسته‌اش را رد کردند و کمک خود را از وی دریغ داشتند. حضرت خدیجه(س) دل شکسته و غمگین نشست، چراکه در آن روزگار مرسوم بود که زنانی را برای انجام چنین اموری استخدام کنند. همچنین از وجود زایشگاه و بیمارستان هم خبری نبود؛ بنابراین پیداست که یک زن در چنین موقعیتی به کسی نیاز دارد تا او را مدد برساند. آیا حضرت خدیجه(س) دیروز سرور زنان قریش و بانوی حجاز نبود که بازرگانی شمال و جنوب جزیره عربستان بر ثروت و متاع تجاری او دور می‌زد؟ اما از هنگامی که او ثروتش را در راه خداوند انفاق کرده بود، تنها و پریشان مانده بود و همان زنانی که تا دیروز به خدمتکاری او مباهات می‌کردند، اکنون همگی از وی رخ برتافته بودند.
حضرت خدیجه(س) با همان ناراحتی نشسته بود که ناگهان چهار زن بلندبالا و گندمگون به خانه او گام نهادند. یکی از آنان به وی گفت: باک مدار و اندوه به خود راه مده که ما در کنار تو هستیم و اینک آمده‌ایم تا وظیفه‌ای را که زنان در چنین موقعیتی برعهده دارند به انجام رسانیم. سپس این بانو افزود که من ساره همسر ابراهیم(ع) هستم و این بانو آسیه دختر مزاحم و آن دیگر بانو، مریم دختر عمران و آن دیگری کلثم خواهر موسی است. آنگاه هر چهار تن به کمک حضرت خدیجه(س) شتافتند تا حضرت فاطمه(س) به دنیا آمد. حضرت فاطمه(س) همین که به دنیا آمد، لب به سخن گشود و گفت: «گواهی می‌دهم که جز خداوند یکتا معبود دیگری نیست و پدرم رسول خدا(ص) سرور پیامبران و همسرم سرور اوصیاست و پسرانم سروران پیامبرزادگان‌اند.» حضرت فاطمه(س) اینک در زمانی چشم به جهان گشوده است که پیامبر(ص) زندگی سراسر جهاد و مقاومت فکری دشواری را آغاز کرده است. در همین سال‌ها بود که پیامبر(ص) مورد خطاب وحی قرار گرفت و وحی به او فرمان می‌داد تا دعوتش را آشکارا شروع کند و از زخم خارهای خونینی که در سر راهش می‌رست و گردنه‌های دشواری که پیش رویش رخ می‌نمود، هراس و خستگی به خود راه ندهد.
در آن روزها پیامبر(ص) سنگینی بار رسالت را بر دوش گرفته بود و نیروهای ضلالت و گمراهی نیز متقابلا در برابر او قیام کرده بودند تا مگر کوشش‌های او را بی‌ثمر سازند و به هر وسیله‌ای او را از دعوتش باز دارند. حضرت فاطمه (س) در چنین سال‌های بحرانی متولد شد؛ سال‌هایی که هر چه پیامبر(ص) در فراخوان مردم به سوی خدا بیشتر می‌کوشید، دشمنانش نیز در شکنجه و رساندن آزار به یارانش بیشتر تلاش می‌کردند.