آگاه: به‌طور طبیعی از همان ابتدا مخالفان انقلاب اسلامی ایران بنا را بر کارشکنی، تحریم و ایجاد مانع گذاشتند و اینگونه بود که تلاش کردند کاری کنند تا این انقلاب در کوتاه‌ترین زمان ممکن شکست بخورد. اما یک عامل باعث شد تا کارشکنی‌ها و در رأس همه آنها تحریم‌ها به سرانجام نرسد که در رأس آن تکیه بر توان داخلی و مسئله قدرت درون‌زا بود. سال‌های بعد رهبر انقلاب از عبارت «استحکام ساخت درونی» استفاده کردند و در تبیین آن این چنین گفتند: «این استحکام بنیه نظام اسلامی، این قوت بنیه نظام اسلامی، استحکام درونی نظام اسلامی و ملت ایران، ناشی از ایمان است. مردم ایران مردم مؤمنی هستند؛ حتی آن کسانی که ممکن است به چشم به نظر برسد که به بعضی از احکام اسلامی پایبندی درستی ندارند، ایمان قلبی‌شان خوب است؛ به خدا ایمان دارند، به دین ایمان دارند، به قرآن ایمان دارند، به ائمه هدی ایمان دارند؛ مردم باایمانی هستند. ملت ایران باایمان است، با عزت‌نفس است، با اعتمادبه‌نفس است؛ اینها موجب شده است که ساخت درونی ملت ایران و نظام اسلامی استحکام پیدا کند.» (بیانات در اجتماع زایران حرم رضوی، ۱ فروردین ۱۴۰۲)
در همین راستا، ذکر چند نکته قابل توجه است:
الف) از هر زاویه‌ای به مسئله نگاه کنیم دو عنصر اصلی ارتقای استحکام ساخت درونی نظام مستقیما به علم و اقتصاد مرتبط است. تا پیشرفت علمی به معنای واقعی رخ ندهد و تا رشد تولید داخلی رخ ندهد نمی‌توان با قطعیت از استحکام ساخت درونی نظام سخن گفت.
ب) دهه ۹۰ از لحاظ اقتصادی شرایط خوبی برای کشور رقم نخورد. به‌دلیل نبود اراده کافی در مدیریت دولت و عدم اهتمام به هشدارهای رهبر انقلاب دچار عقب‌ماندگی‌هایی خسارت‌باری در حوزه اقتصاد شدیم. همین موضوع سبب شد تا از ابتدای دهه۹۰ رهبر انقلاب با نامگذاری اقتصادی سال‌ها این پیام را به بخش‌های مختلف جامعه مخابره کنند که باید برای جلوگیری از آسیب خوردن به ساخت درونی نظام باید توجه ویژه به امر اقتصاد و و تکیه بر تولید داخلی داشت. 
ج) پیشرفت درون‌زا قواعد و اصولی دارد که نباید آن را فراموش کرد. قطعا تعامل با دنیا و استفاده از تجارب دیگر کشورها سازنده است اما نباید فراموش کنیم که نسخه پیشرفت و توسعه داخلی باید در درون مجامع علمی و اتاق‌های فکر همین مرزوبوم نوشته شود. رهبر انقلاب در این مورد تعبیر مهمی دارند: «بعضی از کشورها ممکن است تولیدات زیرزمینیِ خودشان را، نفت خودشان را، بشکه‌های نفت را، منتقل کنند به صاحبان ثروت و علم در دنیا، محصولات آنها را بخرند، یک ظاهرِ پیشرفتی هم ممکن است به‌وجود بیاید اما این پیشرفت نیست؛ پیشرفت آن‌وقتی است که «درون‌زا» باشد، آن‌وقتی است که متکی به استعداد درونی یک ملت باشد. وزن و اعتبار کشورها و دولت‌ها و ملت‌ها هم وابسته به همین درون‌زایی است. اگر چنانچه از درون، یک حرکتی، جهشی، رشدی به‌وجود آمد، به یک کشور، به یک ملت، وزن می‌دهد، اعتبار می‌دهد، ارزش می‌دهد، ابهت می‌دهد.» ۱۷/۰۷/۱۳۹۲
د) درنهایت اینکه استحکام ساخت درونی نظام بر دو پایه علم و اقتصاد استوار است. بی‌توجهی به این دو رکن مهم ما را از هدف اصلی دور می‌کند.