آگاه ـ «بوردول» در سال ۱۹۶۹ از دانشگاه ایالتی نیویورک در رشته ادبیات انگلیسی فارغ التحصیل شد و بلافاصله بعد از فراغت از مقطع دکتری به دانشکده هنرهای ارتباطی دانشگاه آیووا رفت. 

«بوردول» چنانچه گفته شد از تاریخ‌نگاران و پژوهشگران برجسته در عرصه سینما بود که منابع و یافته‌های این عرصه را تا اواخر عمر خود به روز و زنده نگاه داشته بود. همانطور که «جیمز شاموس» فیلمنامه‌نویس، کارگردان و تهیه‌کننده، که چندین مرتبه نامزد اسکار شده، در یادداشتی برای ادای احترام به وی نوشت: «هوش نقادانه حیرت‌انگیز او هرگز مانع شور و شوق او نشد، و شور و شوق او هرگز نگاه تحلیلی او را کاهش نداد. هرگز فرد دیگری مانند دیوید وجود نخواهد داشت.» او در زمره نظریه‌پردازان شناختی قرار داشت که رویکردی بر مبنای روانشناسی شناختی داشت؛ موضوع اصلی این رویکرد فرایندهای شناختی ادراک و مشاهده است.

از فیلم‌های مورد علاقه او می‌توان چند مورد «هوس زودگذر» ۱۹۳۳، «دره من چه سبز بود» ۱۹۴۱، «سانشیرو سوگاتا» ۱۹۴۳، «ترانه جنوب» ۱۹۴۶، «نصیحت و رضایت» ۱۹۶۲، فیلم تجربی «زورنس لما» ۱۹۷۰، «من را انتخاب کن» ۱۹۸۴، «بازگشت به آینده» ۱۹۸۵ و «شکار برای اکتبر سرخ» ۱۹۹۰ را نام برد.

از کتاب‌های او نیز می‌توان به چندمورد «فیلم‌های کارل تئودور درایر» در حدود ۱۹۸۰، «سینمای کلاسیک هالیوود: سبک فیلم و تحوه تولید تا ۱۹۶۰» در ۱۹۸۵، «اوزو و شاعرانی سینما» در ۱۹۸۸، «سیاره هنگ کنگ» در ۲۰۰۰، ردپای چهره‌ها در نور» در ۲۰۰۵ و «راهی که هالیوود بیان می‌کند» در ۲۰۰۶ اشاره کرد.