آگاه: غار آبی دانیال که سابقه کشف و شناسایی آن به زمان دوری نمی‌رسد، به‌تازگی مورد توجه گردشگران واقع شده است. این غار جزو غارهای رودخانه‌ای ایران محسوب می‌شود و فقط دارای یک شعبه یا دالان اصلی به طول تقریبی ۱۵۰۰متر و عرض تقریبی یک‌ونیم متر است. دالان اصلی با پیچ‌وخم‌های فراوان و گذر دالان‌های تنگ و باریک پر از آب و حوضچه‌ها و آبشارهای کوچک ادامه می‌یابد و در انتها به چند شعبه کوچک‌تر منتهی می‌شود.
غار دانیال دومین غار بزرگ رودخانه‌ای ایران بعد از غار قوری قلعه پاوه، در کرمانشاه به شمار می‌آید. دمای داخلی این غار در طول سال تقریبا یکسان است. آب داخل غار از چند چشمه کوچک که از شعب مختلف آن سرچشمه می‌گیرد، تامین می‌شود. این آب کاملا زلال و از نظر املاح دارای درصد پایینی است که آن را قابل شرب می‌کند. غار آبی دانیال در استان مازندران، شهرستان سلمانشهر، روستای دانیال قرار دارد و از جاذبه‌های گردشگری سلمان‌شهر محسوب می‌شود.
بعد از ورود به دهانه غار باید قید خشک ماندن را بزنید؛ چون از همان ابتدا و در فاصله ۱۰۰متری دهانه غار، وارد حوضچه‌ای می‌شوید که برای ادامه مسیر باید تا شکم در آن فروبروید. همین‌طور که جلو می‌روید، تزیینات آهکی چندمیلیون ساله به استقبال شما ایستاده‌اند.حدود ۳۰۰متر بعد از حوضچه اول به فضای باز بزرگی می‌رسید که به تالار خفاش مشهور شده است. تقریبا میانه این تالار، تپه‌های بلندی قرار دارد که با فضله‌های خفاش‌ها و گل پوشیده شده و بسیار لغزنده است. باید از آن بالا بروید تا به قله برسید که کار آسانی نیست. روی تپه اگر سرتان را بالا بگیرید، روی سقف تالار، خفاش‌ها را می‌بینید که در خواب‌اند. این کلونی‌های خفاش چند متر بیشتر با شما فاصله ندارند. به‌هیچ‌وجه آنها را با پرتاب چیزی بیدار نکنید. به‌دلیل آزارهای بازدیدکنندگان از چند سال قبل تعداد خفاش‌های غار به میزان قابل‌توجهی کاهش یافته است.در ادامه چند سینه‌خیز و پامرغی طولانی منتظر شماست؛ آن هم در جایی که تا مچ در آب سرد هستید. بعد از حدود ۲۰۰متر از سیفون اول به یک سیفون دیگر، با دو اتاق بزرگ در دو طرفش می‌رسید. برای عبور از این نقطه باید یک صعود دو متری انجام دهید و از بالای صخره بروید. اگر به هیجان بیشتری نیاز دارید، می‌توانید مسافت چند متری سیفون را از زیر آب عبور کنید؛ یعنی غواصی کنید و در آن‌طرف از اتاق بیرون بیایید. بعد از کمی پیاده‌روی به محوطه بازی می‌رسید که به تالار ریزان معروف شده است. اینجا شاید زیباترین بخش غار باشد. چون سقف آن از استلاکتیت‌های جوان، نازک، بلند و تزیینات آهکی شیری‌رنگ پوشیده شده است. هر قدر پیش بروید دمای غار پایین‌تر می‌آید و آب کف غار نیز سردتر می‌شود.
از مهم‌ترین مزیت‌های غار آبی دانیال این است که هر کجا که خسته شدید می‌توانید از همان‌جا برگردید. بیشتر زیبایی این غار در نیمه اول است و انتهای غار دارای فضایی تنگ‌تر و سقف آن کوتاه‌تر است. در انتها سنگ‌ها نیز تیزتر هستند؛ طوری که در انتهای غار باید حدود ۲۰۰متر سینه‌خیز مشکل را رد کنید و به مکانی برسید که دیواره‌های غار دیگر آهکی و سنگی نیستند و آب از لای خاک بیرون می‌زند؛ یعنی اولین سرچشمه‌های آب غار. 
دمای هوای داخل غار حدود ۲۳درجه سانتی‌گراد و دمای آب چیزی در حدود ۱۷درجه است. این دما در تمامی طول سال تقریبا ثابت است و همین ثابت بودن اجازه می‌دهد؛ در تمامی فصول سال حتی فصل زمستان بازدید از غار امکان‌پذیر باشد. با این حال بهترین زمان بازدید از غار آبی دانیال فصول گرم است.