زهرا بذر افکن - خبرنگار سرویس فرهنگی: بعد از آخرین اثر حسین نمازی، به نام «شادروان»، او حالا دوباره در همان فضا فیلمی ساخته تا قدمی رو به جلو در راستای جهان مورد علاقه‌اش بردارد. در خلاصه رسمی فیلم آمده: به دنبال درگذشت پدر خانواده در جریان برگزاری عروسی که چندبار بهم خورده است، خانواده او قصد پنهان کردن این خبر را دارند.
حسین نمازی ساخت فیلم را با یک درام تلخ اجتماعی درباره پیوند اعضا آغاز کرد. فیلم آپاندیس اولین گام نمازی در فیلمسازی به حساب می‌آید که البته در فیلم دوم یعنی شادروان مسیر اصلی و ژانر مورد علاقه‌اش را پیدا کرد و یک کمدی اجتماعی با کیفیت را راهی جشنواره چهلم کرد. او حالا بعد از دو سال با همان تم و فضای آشنای فیلم شادروان به سراغ موضوعی مشابه در فیلم شه سوار رفته است که نشان می‌دهد در این زمینه به تسلط خوبی دست پیدا کرده است.
گروه بازیگران این فیلم مهرداد صدیقیان، الناز حبیبی، هادی کاظمی، عباس جمشیدی‌فر، گیتی قاسمی، سعید عطایان، ایمان برات‌پور، حافظ نبی زاده، مهرناز افلاکیان، ناهید استواری، با هنرمندی عزت‌الله رمضانی‌فر با حضور امیر دژاکام هستند.
تدوین «شه‌سوار» را میثم مولایی و صداگذاری آن را آرش قاسمی برعهده دارد. همچنین فردین خلعتبری موسیقی این فیلم‌سینمایی را می‌سازد. این فیلم سینمایی محصول بنیاد سینمایی فارابی است که با مشارکت بخش خصوصی تولید شده است.
سایر عوامل فیلم سینمایی شه‌سوار هم به این ترتیب است: تهیه‌کننده اجرایی: سعید عطایان، مشاور تهیه‌کننده: سعید خانی، مجری طرح و مدیر تولید: پیمان حجازی، مدیر فیلمبرداری: مسعود سلامی، فیلمبردار: حامد اوتادی، تدوین: میثم مولایی، موسیقی: فردین خلعتبری، صداگذاری: آرش قاسمی، طراح گریم: امید گلزاده، طراح صحنه: وحید زارع‌مند، طراح لباس: فاطمه صفری‌زاده، مدیر صدابرداری: امیر عاشق حسینی، جلوه های بصری: امیر ولیخانی، اصلاح رنگ و نور: نیما دبیرزاده، برنامه ریز: مسعود میمی، دستیار اول کارگردان: سعید بیات، منشی صحنه: حمیرا نعمت‌اله، جانشین مدیر تولید: شهرام شاهرخ، مدیر تدارکات: محسن قراخانلو، مدیر مالی: داود رواقی، تصویربردار پشت صحنه: شیما رییسی، عکاس: ریحانه زنگنه.
معرفی و بررسی فیلم:
شه سوار قصه خانواده‌ای است که یکی از بزرگانش درست روز عروسی فوت می‌کند و همه برنامه‌های خانواده را به هم می‌ریزد. قصه بر خلاف آنچه انتظار می‌رفت، قصه‌ای اجتماعی است که برای طنز و خنداندن ساخته نشده است و بیشتر می‌خواهد تلخی‌هایی را در قالب قصه‌ای ملموس و آشنا از روستایی ایرانی و قصه‌های بی‌پولی و بدبختی‌اش روایت کند.
نقد مضمونی:
این دومین فیلم «حسین نمازی» با این سبک پس از «شادروان» در جشنواره فجر است که نقطه اتکایش بر روی مسئله فقر است، اما زاویه دیدش متفاوت از فضاسازی چرک و سیاه مرسوم می‌باشد. «نمازی» مسئله‌اش را خوب مطرح و پیش می‌برد، اما نوع روایتش در عین اینکه سعی می‌کند سهل باشد، کمی سخت است و آنچنان که باید جذاب و گیرا نیست و خوب نمی‌تواند مقصودش را تببین کند.
نقد فنی- تکنیکی:
طراحی صحنه و رنگ خوب است، حتی حرکت دوربین و برخی قاب‌ها جالب توجه، اما بازی گرفتن از کاراکترها مطلوب نیست، و حتی در خیلی از سکانس‌ها فضاسازی و شخصیت‌پردازی کاملا شبیه «شادروان» شده و صدابرداری و صداگذاری گه گاه توی ذوق می‌زند. کارگردانی متوسط است و ضعف مهمتره فقدان یک پی‌رنگ قوی و خرده پی‌رنگ‌های پیرامونی آن
گفت‌وگو با عوامل فیلم:
حسین نمازی در پاسخ به اینکه چرا طنز اثر ضعیف از آب درآمده و نمی‌توانست خنده بگیرد، گفت: این کار کمدی نبود و اصلا نمی‌خواستیم که بخندانیم. من قبل از ساخت، دیالوگ‌های خنده‌دار را از فیلمنامه حذف کردم. این اثر می‌خواست لحظات احساسی بسازد و اگر جایی خنده‌دار بوده، به سلیقه مخاطب طنز بوده.
وی با اشاره به فیلم «آپاندیس» اظهار کرد: «آپاندیس» برای من اتفاق جذابی بود و جوایز جهانی زیادی هم دریافت کرد. به جایی رسیدم که احساس کردم دیگر نمی‌توانم فیلم تلخ بسازم. برای من اهمیتی ندارد که این فیلم شبیه «شادروان» هست یا خیر. زیرا هر دو فیلم اثر خود من است و این فضا را دوست دارم.
نمازی با اشاره به اینکه چند نکته در «شه‌سوار» وجود دارد که باعث می‌شود مخاطب یاد «شادروان» بیفتد، بیان کرد: من این جغرافیا را خیلی دوست دارم و فیلم دیگرم نیز در همین جغرافیا خواهد بود. دیگری نیز مرگ است. سومین شباهت هم این است که هر دو فیلم در یک مراسم اتفاق می‌افتند.
نظر منتقد:
سایه احسانی: سوژه کلی قصه اگرچه تکراری است و در سینما و تلویزیون ایران مانند آن کم نداریم اما در آغاز، مخاطب را مشتاق و همراه می‌کند تا ببیند که برای خانواده چه اتفاقی می‌افتد. روایت در ابتدا جذاب و پرکشش است. نریشن اول فیلم هم کمدی است و هم جنبه جدی دارد و برای شروع فیلم انتخاب خوبی است. ضعف پررنگی که در متن إحساس می‌شود، کم جان بودن دیالوگ‌ها است، این إحساس را ایجاد می‌کند که تلاشی در فیلم جاری است برای خنداندن که موفق نمی‌شود و ناکام است. این در حالی است که عوامل فیلم اشاره کرده‌اند که فیلم کمدی نیست و نمی‌خواهد خنده بگیرد.
شخصیت‌پردازی‌ها نسبتا خوب و پخته است و تقریبا جای خلاای باقی نمی‌گذارد. در عوض قصه در ریتم دچار اوج و فرودهای زیادی است که به کنترل درنمی‌آید و کشش روایت را پایین می‌آورد. موسیقی فیلم، اثر فردین خلعتبری از نقاط قوت آن است که حضور پررنگ و مهمی در فیلم دارد.
فیلم کجای دغدغه زندگی مردم قرار دارد:
طبیعتا اکثر مردم با آن همذات‌پنداری خواهند داشت، اما سخن گفتن از فقر و طرح مسئله و حل آن باید خیلی ریشه‌ای‌تر و قوی‌تر برای مردم تبیین شود که مخاطب بتواند به یک نقطه مساعد ادراکی و مفهومی برسد.
نسبت فیلم با گفتمان و فجر انقلاب اسلامی:
سعی شده جریان اجتماعی جنگیدن و تاب آوری در زندگی و دوگانه ثروت به هر قیمت و تلاش و صبر با عزت را به نحوی تصویر کند و تا حدودی توانسته این گزاره را نزدیک به گفتمان انقلاب اسلامی مطرح کند.
ارزیابی و نتیجه گیری:
قصه‌ای جذاب و ملموس از زندگی فقیرانه روستایی با تمامی رنجی که دارد و روابط و فرهنگ جاری بامزه میان مردم، چیزی است که در فیلم شه‌سوار با آن روبه‌رو می‌شوید. اگر از عبارات و الفاظ توهین‌آمیز استفاده شده در دیالوگ‌ها که خیلی هم اغراق آمیز نیست، چشم‌پوشی کنیم، می‌توانیم فیلم را خانوادگی در نظر بگیریم. با این حال فیلم برای کودکان توصیه نمی‌شود. در نهایت می‌توان با این فیلم دو ساعتی را در فضایی زندگی کرد که در زندگی شهری ما دور از دسترس و توجه مانده است.
نظر شما