آگاه: در بیان اینکه فرهنگ چه اهمیتی در اداره جامعه دارد و چرا باید به فرهنگ بیش از دیگر امور توجه داشت بسیار سخن گفته شده است. در مظلومیت فرهنگ و مقولات مرتبط با آن هم که ده‌ها سال است دلسوزان این عرصه سخن گفته و نوشته‌اند اما تکرار به حد نصاب نرسیدن تعداد اعضای کمیسیون فرهنگی مجلس برای چندمین بار حکایت از آن دارد که علیرغم همه فریادهایی که دلسوزان و دست اندرکاران این صحنه کشیده‌اند؛ علاوه بر اینکه این موضوع به سمت حل شدن پیش نرفته است بلکه بر ابعاد آسیب‌های آن افزوده شده است. 
در اینجا ممکن است برخی بگویند مجلس به دنبال آیین نامه‌هایی است که این مشکل را رفع کند یا دولت به دنبال لوایحی است که اشکالات حوزه فرهنگ را برطرف کند اما مگر نباید اعتقاد به اهمیت فرهنگ و اهتمام به آن پیش از هر چیز به یک امر درونی تبدیل شود و از یک کالای تزئینی به یک وضعیت حقیقی، عینی و کاربردی تغییرکاربری دهد؟ تجربه نشان داده است هر چه سعی کردیم با آیین‌نامه‌های شکلی و چارچوب‌های غیرمنعطف اداری حوزه‌های فرهنگی را پیش ببریم کمتر دچار موفقیت بوده‌ایم. نگاه مسئول دولتی و نماینده مجلس تا وقتی به فرهنگ به عنوان زیربنا و ستون دیگر امور نباشد، در به همان پاشنه خواهد چرخید.
در حال حاضر فارغ از اقدام و برنامه و مصوبه‌ای باید در یک فرآیند بلند مدت نگاه سیاست‌گذاران خرد و کلان کشور نسبت به حوزه فرهنگ اصلاح و آسیب شناسی کنیم. نمی‌شود و نمی‌توانیم بدون اصلاح این نگاه‌ها به اقدامات موثر دست بزنیم. مبنای نگاه‌ها باید متفاوت شود و جنس دغدغه‌ها باید تغییر کند. باید به شرایط و نگاه رهبر انقلاب که پرچمدار دغدغه‌های فرهنگی محسوب می‌شوند نزدیک شویم که در دیدار هیئت دولت در سال ۹۴ تصریح کردند: «مسئولین فرهنگی کشور و خود آقای رئیس‌جمهور محترم، حساسیّت این حقیر را نسبت به مسئله فرهنگ می‌دانند. گاهی اوقات مشکلات فرهنگی موجب شده که من شب خوابم نبرده؛ به‌خاطر مسائل فرهنگی؛ یعنی اهمّیّت مسائل فرهنگی این‌جور است.»